Door: Johan Massier
Elke bladzijde van dit boek ademt liefde uit
Dit boek is een emotionele aanslag op elke vader, moeder, broer, zus en vriend van een jong mens met kanker. Vader Johan Massier schreef dit zeer persoonlijke boek over het leven, de ziekte en het overlijden van zijn zoon Peter (1982-2002) die leed aan acute lymfatische leukemie.
De lezer voelt zich meegesleurd in het leven van het gezin Massier. Elke bladzijde ademt ontzettend veel liefde uit. Vader Johan vertelt daarbij zijn ervaringen in grote openheid. Die combinatie maakt dat het verhaal van Peter binnenkomt als je het leest. Begin je er eenmaal aan dan moet je het uitlezen. Of je wilt of niet. Ik las het in een paar uur snotterend uit en voelde me erna een uitgeperst citroentje. Terwijl ik toch niet dezelfde nare ervaring heb als Massier.
Betekent dit dat niemand aan dit boek zou moeten beginnen? Nee, integendeel. Het is een boek dat iedereen moet hebben gelezen. Omdat het zo confronterend weergeeft hoe kanker bij jongeren hun leven en dat van hun naasten totaal op zijn kop zet. Zodat een ieder ervoor kan kiezen om begripvol en liefdevol om te gaan met de zieke en zijn naasten. Want er zijn toch altijd nog veel mensen die zich terugtrekken wanneer het noodlot bij anderen toeslaat. Met het lezen van dit boek beseffen zij misschien dat hun angst voor contact met een doodzieke jongere niets – maar dan ook echt helemaal niets – is vergeleken met wat een jonge kankerpatiënt zelf meemaakt. We moeten veel beter leren omgaan met ernstig zieken en stervenden. Dit boek lezen is een beginnetje.
De tekst op de achterflap van het boek vind ik wel wat teveel aan de positieve kant. Het zegt dat Peter niet hoefde te vechten tegen de dood toen het erop aan kwam. Dat mag zo zijn, maar in de jaren voor zijn onvermijdelijke dood ‘vocht’ hij met alle kracht die hij in zich had om te blijven leven. Ook al onderging hij zijn medische behandelingen in relatieve rust onder het motto ‘wat moet, dat moet’.
Het hele verhaal van Peter maakt mij ongerust. Meerdere malen tijdens het lezen schiet het door mijn hoofd dat mijn kind dit net zo goed kan overkomen. Mijn vader overleed aan kanker en dus zou zijn kleinkind het ook kunnen krijgen, denk ik dan. De opa van Peter stierf immers ook aan leukemie. Massier schreef zijn boek uiteraard niet om zijn lezers ongerust te maken. Hij wil vooral dat anderen een voorbeeld nemen aan de levenskunstenaar die Peter was. En ook dat Peters verhaal nabestaanden uitnodigt niet in het verleden te blijven hangen maar de toekomst te omarmen. Of zoals Peter meerdere malen tegen hem zei: ‘Laat deze kanker van mij niet jouw leven vergallen’.
Zo’n 15 jaar na de dood van zijn zoon kan Johan Massier dit prachtige levensechte boek voor het eerst in zijn handen houden. Het is af. Wat een voldoening moet hem dat geven. En dat niet alleen. Het bewijst dat hij erin is geslaagd óók het leven van een levenskunstenaar te leiden. En op zijn beurt – net als zijn zoon – nu een voorbeeld voor anderen is.