Bij het overlijden van Dick Bruna, 17 februari 2017
Een paar jaar geleden wilde ik voor een zwangere vriendin een aardigheidje kopen. Had Dick Bruna niet ooit geschreven over Nijntje’s opa en oma? In een gerenommeerde boekhandel ga ik op zoek naar de titel. ‘Ja, Opa en oma Pluis’, zegt een medewerker, ‘daarover bestaan twee titels. Maar één ervan, over het doodgaan van oma Pluis, vinden we niet zo goed en daarom hebben we die niet in voorraad.’
‘U maakt me erg nieuwsgierig naar juist dat boekje, omdat ik me vaak bezighoud met verlies en het levenseinde’, vertel ik haar. Bijzonder dat Dick Bruna dit thema heeft opgepakt! Kinderen tijdig laten wennen aan het begrip ‘verlies’. Hen op een begrijpelijke manier kennis laten maken met de dood is wel een hele grote kunst. Tevreden met het andere opa- en oma-boekje, ga ik de winkel uit maar ik blijf benieuwd naar de ‘verstoten’ titel. Ook in andere boekhandels blijkt het onvindbaar.
Bruna-huis
Tijdens een dagje Utrecht steek ik van het Centraal Museum even over naar het Bruna-huis. Na me vergaapt te hebben aan de reuring van de vele jonge museumbezoekers vind ik in de winkel alle Nijntje-titels, in wel vijftig talen, en ook ‘Lieve Oma Pluis’. Bij de kassa schets ik mijn eerdere ervaring. ‘Dit boekje loopt juist heel goed’, vertelt de verkoopster. ‘Mensen komen zelfs speciaal hierheen om het aan te schaffen omdat we alle titels hebben. Het wordt ook vaak gekocht door mensen in de uitvaartzorg. Zelf vind ik het eigenlijk het beste boekje! Hoe is het mogelijk dat een winkel het niet wil verkopen?’ We besluiten dat er nog veel werk aan de winkel is als het gaat om het taboe rond de dood; voor alle leeftijden. De jongsten vertellen over vergankelijkheid is niet beter denkbaar, concludeer ik na lezing van ‘Lieve Oma Pluis’.
‘Mijn beste boekje’
Enige tijd later zie ik op tv toevallig een uitgebreid interview van Ivo Niehe met Dick Bruna. Dick leest uit één van zijn boekjes voor en kiest voor ‘Lieve Oma Pluis’. Hij zegt: ‘Ik vind dat eigenlijk mijn beste boekje’. Op 17 februari 2017 is wegens zijn overlijden een deel uit dat interview met hem in het nieuws. Hij refereert aan de reden om over overlijden te schrijven en dat hij er heel lang over heeft moeten nadenken:‘ Het komt zo veel voor. Het is zo’n lastig onderwerp voor ouders. Eerlijk, nuchter en reëel zijn, werkt bij kinderen. Het leven gaat door’.
Het wordt alom geprezen voor kinderen vanaf 0 jaar.
Wat houdt ons tegen om dit voorbeeld te volgen, op alle niveaus , een leven lang?